Een tijd geleden doken de Inrico ‘netwerk radio’s’ op, vergezeld van nog allerlei soortgelijke apparaten met exotische merknamen. De dingen die het uiterlijk van een porto of mobilofoon hebben, maar waarmee verder ook elke gelijkenis ophoudt. Want in feite zijn deze ‘netwerk radio’s niets anders dan een Android smartphone op basis van een MTK-printje. Hier is op een handige manier een PTT-knop aan geknoopt, zodat op zijn minst ook nog het gevoel van een mobilofoon of portofoon gegeven wordt. ‘Zenden’ gebeurt via 3G, 4G of Wifi en applicaties als ‘Zello’ of ‘TeamSpeak’. Maar ook voor de zendamateur bestaat de optie om de Android-versie van EchoLink te installeren. Maar met ‘radio’ heeft dit dus verder weinig te maken, alhoewel er her en der in de wereld mensen zijn die radio’s met dit systeem verbinden. Daardoor is het mogelijk om met NYPD of de haven van IJmuiden mee te luisteren.
Een tijdje geleden zag ik op internet een Inrico TM7 Plus te koop staan. In de winkel gaat dit apparaat voor ongeveer 200 Euro over de toonbank. Deze zat ver, heel ver onder die prijs. ‘Toestel in nieuwstaat, maar het audio is niet lekker’, was het commentaar van de verkoper. Maar via een bluetooth-luidspreker was het geluid wel goed, wist de man nog te vermelden. Met de gedachte dat dit wellicht niet zo’n groot euvel zou zijn, nam ik het apparaat voor een relatief prikje over.
Eenmaal in de shack bleek dat de verkoper in alle opzichten de waarheid had gesproken: apparaat in nieuwstaat, maar het audio was niet om aan te horen. Dit vervormde reeds bij laag volume, waardoor het vermoeden sterker werd dat het speakertje wellicht de geest gegeven had. En daarom werd het toestelletje maar gelijk open geschroefd. Daarbij werd de kwaliteit van dergelijke apparaten nogmaals bevestigd: een plastic doos met behalve drie printjes en een luidspreker ook nog ruimte voor veel lucht. De kwaliteit van het kunststof is twijfelachtig, en dat de beide helften van de behuizing door parkertjes op hun plaats gehouden worden, stemt eveneens niet tot vrolijkheid. Iemand die soliede spullen van Motorola, Telefunken of Storno gewend is, krijgt tranen in de ogen bij het zien van een Inrico!
Een fragiel bandkabeltje verbindt het ‘moederbord’ met het printje waarop de slots voor de simkaarten zitten. Bij het demonteren is het zaak om dit kabeltje intact te laten. Vervolgens blijkt dat het speakertje door een plastic frame op zijn plek gehouden wordt. Maar de draadjes van de luidspreker zijn goed bereikbaar, waardoor snel een andere speaker verbonden kon worden. Precies zoals verwacht: helder geluid zonder vervorming!
Op het hele internet kwam ik bij één enkele webshop een geschikte luidspreker tegen. Een ovale speaker van 58×36 mm. En voor de 3.50 Euro kocht ik maar gelijk twee. Tot mijn grote verrassing bleken deze luidsprekers originele Motorola reserve-onderdeel te zijn. De afmetingen zijn identiek aan het Inrico-speakertje, zij het dat het Motorola-exemplaar net wat steviger en een tik zwaarder is. Zonder boren, vijlen, zagen of wrikken kon het nieuwe onderdeel onder het daarvoor bestemde plastic frame bevestigd worden. Zelfs het reeds aan de nieuwe luidspreker gesoldeerde draadje met miniatuur connectortje paste precies. Enkel ervoor zorgen dat de schroefjes niet te vast aangedraaid worden: het kunststof kan maar weinig hebben.
Met het inbouwen van een origineel Motorola-onderdeel heeft de Inrico een hoogwaardige upgrade gekregen. Wellicht is de luidspreker het meest soliede en betrouwbare onderdeel van de hele ‘netwerk-radio’ geworden. Want onder de streep:
- is het een hele opgave om Android via zo’n priegelig touchscreen te bedienen;
- heeft het niets met een radio te maken;
- zijn afwerking en het gebruikte kunststof kwalitatief laag;
- is dit beslist geen 200 Euro waard;
- is het een leuk hebbeding ‘voor erbij’.
