De geweldige Motorla PageBoy 2 zal in het geheugen gegrift staan van menig hulpdienst-medewerker. Tegen het einde van de jaren ’70 maakte deze pager zijn entree en bleef het vervolgens tot wel twintig jaar volhouden. Van deze pager waren een aantal verschillende versies voor verschillende banden verkrijgbaar: voor de 4m, 2m en 70cm. De Europese pagers werden, in tegenstelling tot de US-versies, geactiveerd door 5-toon sequenties volgens de ZVEI-standaard. Meestal werden de tooncodes op dezelfde frequentie uitgezonden waarop ook de reguliere spraakverbinding plaatsvond. Al waren er ook regio’s / omringende landen waarbij alarmerings- en spraakfrequentie gescheiden waren.
In de regel werden alle tooncodes twee keer achter elkaar verzonden, vaak via verschillende zenderlocaties. Om interferentie tussen verschillende zenders te vermijden, zonden alle zenders de complete alarmeringen na elkaar uit. Na de laatste tooncode werd dan door de centralist mondeling de alarmmelding gegeven.
Alarmering op de reguliere spraakfrequentie werd vaak als een voordeel gezien. Daardoor konden medewerkers die geen dienst hadden toch naar de communicatie tussen ingezette eenheden en meldkamer luisteren en indien nodig actie ondernemen. Echter kwam het in de regel neer op nieuwsgierigheid naar wat de collega’s op dat moment deden. Anderzijds kon het ook gebeuren dat in geval van een grotere calamiteit ook grotere groepen mensen gealarmeerd dienden te worden. Rekening ermee houdend dat elke tooncode herhaald werd, en dat alles na elkaar via diverse zenderlocaties uitgezonden werd, kon dit enige tijd in beslag nemen. En in dat geval was het lang wachten met de microfoon in de hand, om met spoed contact met een centralist te krijgen!